Ինչ որ բան մեզանում պակաս է,
մարվել է մեռոնը հավատքի,
ու, մինչդեռ սրբորեն պահել ենք
մերանը մեր ոգու ու կամքի,
մեր կաթը, կարծես թե, շաղել են
խառնածին ու օտար՝ տմարդի,
դե, մենք էլ, մեր ձեռքով, ինքնակամ,
տխմարին ընտրել ենք, ըստ կարգի։
Գեղարվեստական և իմաստասիրական մշակույթի մեծախորհուրդ և անկրկնելի ֆենոմեն՝ ՎԻԼՅԱՄ ՍԱՐՈՅԱՆ: Տարիներ առաջ ես նույնիսկ փորձեցի Սարոյանի գրությունների մասին ուսումնասիրություն գրել: Մոտ յոթանասուն մեքենագիր էջ գրելուց հետո, պատռեցի: Շարադրելու ընթացքում զգացի, որ ոչ թե ես եմ նրա բարձունքներում, այլ նրան եմ իջեցնում այնտեղ, որտեղ ես էի: Առհասարակ, աններելի մեղք է, երբ հետազոտողը գրողի նվաճած բարձունքում չէ: Նման դեպքերում հանճարեղ իմացականությունը պարզապես հայտնվում է միջակ հետազոտողի մտավոր կարողությունների սանդղակում, որն էլ նրան ներկայացնում է ի պատկերի յուրում:
Ես հաճախ եմ մտածում էֆեկտիվության մասին, լինի դա անհատի, ընկերության կամ պետության մակարդակում։ Բիզնես աշխարհում մի հայտնի արտահայտություն կա. «Մշակույթը նախաճաշին կուլ է տալիս ռազմավարությունը»։ Այսինքն, կազմակերպության կամ պետության ներքին մշակույթը միշտ ավելի ուժեղ է, քան ցանկացած ռազմավարություն, որքան էլ որ այն խոստումնալից կամ հիմնավորված թվա։ Սակայն կարևոր է հասկանալ, թե ինչ է նշանակում «մշակույթն» այս համատեքստում:
Իսրայելի գործողությունները Լիբանանում հաջողություն ունեն նրա համար, որ իսրայելական կողմը լավ տեղեկացված է Լիբանանում գտնվող թիրախներից։ Հիմա կարող է մտածեք, որ դա բացառապես հետախուզական ցանցի արդյունք է, բայց՝ չէ։ Իսրայելը կարողանում է հետախուզել հնարավորինս իրական ժամանակի մեջ։